Prolog; czyli początek marnowania tuszu!

20.09

Nie wiem, co mnie skłoniło, by zacząć pisać dziennik…Pewnego dnia, w kufrze, znalazłam po prostu jakiś mocno oprawiony zeszyt. Brzmi to śmiesznie, lecz nie dawał mi on spokoju. Moja przyjaciółka, Cheryl Twycross (tak, córka instruktora teleportacji trafiła do Slytherinu), mówiła, że tylko mięczaki piszą pamiętniki, ale ona ogólnie jest jakaś walnięta i chodzi dumnie jak napuszona kotka, ukazując swą radość z przynależności do Domu Węża. Jednak w końcu jest moją (chyba jedyną) przyjaciółką, bo z innymi to ciężko się dogadać, mają ego wielkie jak Hogwart. Czasami się zastanawiam, czemu w ogóle tu trafiłam…

                Dobrze, ale może po kolei; nazywam się Dominica, Dominica Waterson. Obecnie jestem na czwartym roku edukacji w Hogwarcie i zupełnie nie wiem co ze sobą zrobić. Moi rodzice są czystokrwiści, ale ŻADEN z nich nie przynależał do Slytherinu, ojciec był Gryfonem, zaś matka Krukonką. Od czasu dostania listu, byłam pewna, że trafię do Domu Lwa. Marzyłam o tym, słysząc opinie mojego taty. Opowiadał, że do Gryffindoru należą tylko odważni, mądrzy, wręcz idealni ludzie…Pac! Tiara Przydziału oznajmiła mi, że mam być Ślizgonką. Moja pewność siebie stoczyła się w dół, a mój kochany tatuś przez chwilę chciał mnie wydziedziczyć. Przez dwa lata błądziłam po korytarzach, aż Cheryl zaproponowała mi pewnego dnia, że przemyci od siostry słodycze z Hogsmeade. Tak rozpoczęła się niezwykle BARWNA przyjaźń, trwająca do dziś. I nadal nie wiem, czemu mi to zaproponowała. I czemu się zgodziłam…przecież to wariatka!

                Próbowałam nie robić z siebie napuszonej Ślizgonki. W sumie do teraz myślę, że Tiara Przydziału była napruta, wypiła za dużo Ognistej Whisky w czasie przydzielania. Nie widzę w siebie żadnych typowych cech, które są charakterystyczne dla Domu Salazara; może czasami jestem złośliwa, ale to tylko gdy ktoś mnie zdenerwuje. Zdeterminowana…CZASAMI. Już bardziej pasuję do puchatego Puchoństwa, niż obślizgłego Ślizgoństwa! I w dodatku, los chciał, żebym była na tym samym roku co Scorpius Malfoy! Szaleństwo. Ten chłopaczek działa mi na nerwy i dokucza w każdej wolnej chwili. Czasami mam ochotę go zamrozić, ale wiem, że pewnie zostałabym wywalona ze szkoły. A nasz opiekun? Totalny buc. Thomas Lewis.  W sumie mało osób go lubi, nawet Ślizgoni. Naucza starożytnych run i wszędzie wtyka ten swój wielki nochal. Podgląda nas na przerwach, przetrzepuje nasze torby, a w czasie lekcji, nie możemy nawet podnieść ręki, ze względu, iż (cytuję): „Naruszamy jego świątynie harmonii, która jest podtrzymywana dzięki runom”. A tak notabene, ten przedmiot jest zupełnie bezużyteczny.

                Dzisiejszy dzień zaczął się tak jak zwykle; obudziły mnie krzyki. Próbowałam zakryć uszy poduszką, ale niewiele to dało. Morgana Forester jak druzgotek, wściekle wrzeszczała na Lydię Bulstrode, cały czas potrząsając swoimi wielkimi, czarnymi lokami. Lydia, opychając się wciąż ciastkami, prychała cały czas, słysząc słowa Morgany. Od pierwszej klasy – a dokładnie od pierwszego dnia w Hogwarcie – nienawidziły się, gdy Lydia oblała Morgane sokiem dyniowym, gdy ta próbowała zaimponować Scorpiusowi Malfoyowi. Tak, nasza panna Forester pochodzi z idealnie czystokrwistej rodzinki, która próbuje przymilić się do każdego i wpaja swym potomkom ideę, że z Slytherinu pochodzą ludzie tylko najlepsi, czyli tak jak oni. Czasami boję się, że zasypiam koło przyszłej czarnoksiężniczki, albo PRZYSZŁYM czarnoksiężniczkom.

- Ty gruba małpo! Wszyscy wiemy, że zazdrościsz mi kontaktów ze Scorpiusem Malfoyem. Obawiasz się tego, iż to ja w przyszłości zostanę panią Malfoy. Wiesz co obżartuchu? Tak będzie! – Wycedziła i wybiegła z dormitorium, zostawiając za sobą chmurę pyłu. No właśnie! Zapamiętaj: Morgana myśli, że jest najlepszą przyjaciółką Scorpiusa na roku, jego ukochaną i oskarża wszystkich, że zazdroszczą jej stosunku ze Malfoyem. Cóż, na pewno nie należę do tego grona.

- Co znowu zrobiłaś, nasza pulchniutka Lydio? –  „Kochana” Cheryl wstała z łóżka, jak zwykle w dobrym humorze, by się dumnie puszyć. Wzięła ciastko od Bulstrode i podeszła do toaletki, patrząc się na swoją piękną twarzyczkę.

- A kogo to obchodzi? – Warknęła wredna Sarah Davis, która ponoć praktykowała czarną magię i była przerażająco blada i samotna. Niosła tą tezę, że Slytherin ma być spokojnym domem, ale równocześnie osianym złą magię i dokuczającym wszystkim. Wstałam niechętnie z łóżka, zupełnie nie integrując się z innymi Ślizgonkami.

-  Bo…bo! – Zająknęła się, przeżuwając ciasteczko kokosowe. – Ten gumochłoniak znowu się czepia, że niby…ja się kocham w Scorpiusie i że…że! Jej zazdroszczę. No bo ja…może lubię tak bardzo tego przystojnego torcika, ale nie zazdroszczę tej Morganie Forcośtam nic, bo, bo! Jest brzydka jak noc – skończyła, ciężko oddychając. Co za idiotyzm! Dobrze, naprawdę dziwię się, że Lydia jest w Slytherinie. Tak samo jak ja. Chciałam jak najszybciej wyjść z dormitorium, unikając przytuleń Cheryl i mrocznych spojrzeń innych Ślizgonek.

                Usiadłam przy stole w Wielkiej Sali. Wszyscy Ślizgoni rzucali się kawałkami udek z kurczaka i lub kuleczkami z papieru. Przy stole Gryfonów zaś James Potter próbował wpaść w oko najładniejszej dziewczynie na roku, Angelice Bones. Krukoni siedzieli, jedząc w ciszy, zaś Puchoni śmiali się głośno. Po wyśledzeniu wszystkich domów, sama chciałam zabrać się do jedzenia, gdy nagle usłyszałam znajomy głos. TEN głos. TEN znienawidzony głos. TEN okropny głos.

- Och, tutaj jest nasz skowronek. Dominica… - Zachichotał, gładząc swoje włosy. Kipiałam ze złości. Chciałabym go zamrozić! Jak najszybciej. Scorpius jednak nie zamierzał na tym zaprzestać. Ignorując swoją zgraję na drugim końcu Sali, usiadł tuż obok mnie. Już wiedziałam, że to śniadanie będzie najgorszym posiłkiem w moim życiu. Oczywiście, w mgnieniu oka zleciała się tu Morgan, która próbowała „romantycznie” wcisnąć mu do buzi dorodny kawałek arbuza. Odsunęłam się jak najdalej, przełykając z trudem kawałek ciasta. Po chwili pojawiła się również Cheryl, jak zwykle trzymając głowę jak najwyżej i uścisnęła moją szyję. Prawie zadławiłam się kawałkiem biszkoptu, lecz Twycross to zignorowała, dosiadając się obok mnie. Od razu nałożyła swoje ulubione brzoskwinie i jadła je spokojnie, dopóki nie zauważyła, jak Morgan wybiega z Wielkiej Sali, płacząc. To był znak, że Scorpius ją zignorował. Cheryl wybuchnęła perlistym śmiechem.

- Och, przestań… - Odetchnęłam zniecierpliwiona, a Scorpius tylko wyszczerzył ząbki.

- Czyżby nasza Domisia nie miała dziś dobrego humoru? Czyli tak jak zwykle? – Malfoy wstał ze stołu, przy okazji wywalając cały mój talerz na podłogę. Wszystko rozbiło się w drobny maczek, a domy ucichły. Każdy patrzył się w moją stronę. Zaczerwieniłam się i już chciałam powiedzieć coś z przekąsem, lecz   Scorpius nagle  zabawiał się  na drugim końcu Sali ze swoimi kolegami. Przełknęłam ślinę i ignorując wzrok wszystkich zebranych i słowa Cheryl, po prostu wyciągnęłam różdżkę i szepnęłam;

- Reparo – talerz od razu wrócił do swojego wcześniejszego bytu. Cheryl, wpatrywała się na mnie swoimi wielkimi, orzechowymi oczętami, poprawiając cały czas niesforną grzywkę. Co jak co, ale była naprawdę ładna i urocza, chociaż  często jej urok znikał, gdy podnosiła wysoko nosek. Zjadła ostatnią brzoskwinię i nalała do swojego pucharku zwykłą wodę.

- Czemu tak go nie lubisz? Dokuczanie Scorpiusa jest mega zabawne… - rzuciła, sącząc napój z pucharka. Upuściłam widelec z łoskotem, ale teraz nikt się mną nie zainteresował. Byłam zdenerwowana.

- Zależy dla kogo. Robi to codziennie. Przy każdej możliwej okazji…Po prostu jest to  bardzo wredne! – Wysyczałam, podnosząc widelec. Cheryl westchnęła.

- Jesteś Ślizgonką! Zrozum to wreszcie…Wredota jest uznawana w tym domie – powiedziała, ignorując jak papierowa kulka musnęła jej ramiona. Byłam już wystarczająco zdenerwowana sytuacją, a Cheryl to pogarszała.

- Uważam, że prawdziwe cechy Slytherinu to spryt, determinacja. Nie uznaję takiej wredności jak czasami ma tutaj miejsce… - Odparłam i wstałam z ławki. – Spotkamy się na Obronie przed czarną magią….Żegnam.

                Szybkim krokiem zaczęłam kierować się w stronę wyjścia, ignorując nawoływania Lydii, która chciała mnie zaprosić do degustacji pysznych babeczek i złośliwe uśmieszki ze strony Scorpiusa oraz jego zgrai. Po prostu wyszłam…

INFORMACJE - NACJE OD AUTORKI

Rozdział może być dziwny, nudny, jakikolwiek - lecz! To jest dopiero prolog. I tak długi jak na...prolog :) Wiem, że ten wstęp może zapowiadać wam operę mydlaną, lecz obiecuję, że tak nie będzie! Po prostu co ja się miałam rozpisywać w pierwszym poście...Chciałam wam wszystko z grubsza opisać.

Pozdrawiam i liczę na komentarze!